Uw winkelwagen is leeg
GRATIS VERZENDING WERELDWIJD
Laten we maar meteen ter zake komen: nee, in de islam is zoenen op de mond voor het huwelijk niet toegestaan . Zo, dat is het dan. Maar aangezien je hier bent voor een volledig artikel en we 2500 woorden te vullen hebben (en met een glimlach), gaan we dit samen even verder onderzoeken, oké? Pak een kop thee, ontspan, we leggen alles uit, zonder je de les te lezen of een lange juridische woordenschat te gebruiken.
In dit artikel bespreken we wat religie zegt, wat mensen denken, de tegenstrijdigheden die we soms ervaren en die bekende situaties waarin "gewoon een kus" een theologisch debat wordt. We voegen een paar anekdotes en een vleugje humor toe om te voorkomen dat het prekerig wordt... beloofd.
Ah, de gestolen kus. In films is het vaak schattig. In het echte leven, vooral als je moslim bent, kan het een bron van schuldgevoel, familiediscussie en een gewetenscrisis worden. Het is een beetje zoals de trouwjurk die je voor de bruiloft aantrekt: hij is dromerig, maar roept ook belangrijke vragen op. Is het serieus? Kijkt God daar echt naar? Is een kus hetzelfde als een dikke knuffel? Goede vragen.
De waarheid is dat de islam intieme gebaren tussen ongehuwden niet toestaat . En ja, zoenen op de mond valt ook in deze categorie. We zijn hier niet om de vinger te wijzen, maar om uit te leggen waarom.
We zijn vaak geneigd te denken dat we op de goede weg zijn zolang we niet "all the way" gaan. Maar in de islam begint de grens van wat toelaatbaar is al lang vóór het bed . Intimiteit is niet alleen een seksuele handeling. Een lange blik, een handgeraakte hand, een gestolen kus, dat soort dingen... het zijn kleine stapjes die we minimaliseren, maar die religieus wel tellen.
Zoenen op de mond is een emotioneel en fysiek geladen handeling. Het is niet zomaar een kinderklap of een kusje van tante Monique. Het is een intimiteit die in de islamitische wereld is voorbehouden aan getrouwde stellen.
En voordat je denkt: "Oh, dat is te streng!", bedenk dan dat elke religie haar eigen grenzen stelt. In de islam wordt de grens getrokken net vóór wat sommigen "de laatste zonde" zouden noemen, om te voorkomen dat je er onbewust in vervalt.
Ah, de verlovingsfase. Dat ietwat vreemde moment waarop we nog niet getrouwd zijn, maar ook geen volslagen vreemden meer. In de islam mogen we, zelfs als we verloofd zijn, geen kussen, knuffels of andere tedere gebaren maken . Waarom? Omdat we volgens de religieuze wet nog steeds twee vreemden zijn.
En dat is vaak moeilijk te begrijpen in een maatschappij waar koppels zich vormen, veranderen, kussen, aanbidden en elkaar vervolgens vergeten op basis van de grillen van datingalgoritmes. Maar de islam richt zich op emotionele zekerheid, niet op sentimentele tests.
Dus ja, het is frustrerend. Ja, we willen dichterbij komen. Maar de deal is dat die nabijheid komt ná het officiële "ja" voor God en getuigen. Niet ervoor.
Goede vraag, vooral als je ziet dat andere religies of culturen er wat… relaxter over denken.
De islam verbiedt niet om het verbieden. Het doel is niet om mensen te frustreren of hun romantische impulsen te breken, zoals men een kanten trouwjurk zou verbieden, een symbool van schoonheid en feest. Het doel is om emoties, lichamen en verbintenissen te beschermen.
Als we kussen, vooral in een romantische context, is er sprake van gehechtheid. Verlangen. Verwachtingen. Kortom, een emotionele molotovcocktail die elk moment kan ontploffen. En vaak leiden deze kleine, "onschuldige" gebaren uiteindelijk tot veel meer , soms met gevolgen die moeilijk te overzien zijn.
Het idee is om de zuiverheid van intentie, de helderheid van gevoelens en bovenal de oprechtheid van de toewijding te behouden. Want een koppel dat elkaar vanaf het begin respecteert, bouwt voort op solide fundamenten.
Een kus vandaag, een knuffel morgen, en dan? We weten dat dit soort dingen niet altijd eindigen zoals we gepland hadden. En juist daar kiest de islam liever voor safe. Het is beter om eerst nee te zeggen dan later met een grote "oeps" te maken te krijgen.
Grenzen zijn er om excessen te voorkomen , niet om gevoelens te onderdrukken. Het doel is om te voorkomen dat een mooi verhaal verandert in een soap vol spijt.
Oké, laten we eerlijk zijn: veel jonge moslims (en ook de wat oudere) hebben het meegemaakt. Een snelle kus, een moment van zwakte, een te sterke verleiding... En dan betrappen we onszelf erop dat we googelen: 'Heb ik gezondigd als ik mijn vriend/vriendin heb gekust?' Het is een beetje zoals het kiezen van een trouwjurk met lange mouwen : soms moet je er nog eens goed over nadenken, ook al voel je je misschien aangetrokken tot het idee zonder de gevolgen echt te overzien.
Ja, het wordt beschouwd als een kleine zonde omdat het een intiem gebaar is tussen twee ongehuwden. Maar de islam veroordeelt mensen niet tot het leven voor een fout. Vergeving is altijd mogelijk. Het enige wat je hoeft te doen is oprecht berouw tonen, spijt hebben van je daad en proberen het niet meer te doen.
Emotionele angst of eeuwige schuldgevoelens zijn niet nodig. De sleutel is om de fout te erkennen en het vervolgens beter te doen.
Iedereen kan een misstap begaan. Maar wat jou definieert, is niet jouw fout, maar wat je ermee doet. Een kusje kan een gelegenheid zijn om te reflecteren op je keuzes, je intenties en je relatie met het geloof. Het is niet het einde van de wereld; het kan zelfs het begin zijn van een ware spirituele reis.
Laten we onszelf niet voor de gek houden, het wordt steeds ingewikkelder. Sociale media, tv-programma's, muziek – alles moedigt snelle intimiteit aan. Tegen iemand zeggen "we wachten tot na de bruiloft" is bijna net zo absurd als een strapless trouwjurk dragen naar een etentje met vrienden. Het wordt bijna als een grap gezien.
Tussen gecodeerde berichten, suggestieve emoji's en selfies met hartjesfilters, is er een flinke dosis wilskracht nodig om afstand te houden. En toch doen duizenden moslimkoppels het elke dag. Het is niet makkelijk, maar ook niet onmogelijk.
We kunnen ervoor kiezen om duidelijke grenzen te stellen, om onszelf niet alleen te voelen in besloten ruimtes , en om een zekere bescheidenheid te bewaren in onze daden en woorden. Dat is niet ouderwets, het is gewoon in overeenstemming met een geloof dat we oprecht willen zijn.
In een snelle wereld is de ware daad van romantische rebellie het respecteren van de ander, genoeg om hem of haar niet te verteren voordat je een verbintenis aangaat. Ja, het vereist geduld. Maar het creëert een relatie die gebaseerd is op meer dan alleen onmiddellijk verlangen.
En dan, tussen ons, zit er een gekke charme aan het wachten. We moeten onszelf vertellen dat we die kus op de trouwdag zullen geven, in het bijzijn van God, de ouders en iedereen. En dan zal het een heel andere smaak hebben.
We horen vaak het argument dat de kus 'onbelangrijk' is, 'gewoon voor de lol', of 'het was een opwelling', een beetje zoals zeggen dat een ' eenvoudige trouwjurk ' geen betekenis heeft. Maar zelfs dan blijft het problematisch in de islam.
Zelfs als we niets voelen, roept het simpele feit dat we ons het lichaam van de ander toe-eigenen (zelfs met een kus) zonder enige verplichting , vragen op. Respect gaat niet alleen over intens liefhebben. Het gaat ook over het respecteren van het kader dat de ander heeft gekozen voor zijn of haar leven, waarden en spiritualiteit.
Dus zelfs "gewoon een kus" is in dat licht niet zo onschuldig.
Dat niemand je ziet, betekent niet dat het geen impact heeft. In de islam is je relatie met God niet afhankelijk van wat anderen denken. Het gaat niet om reputatie; het gaat om geweten en innerlijke samenhang. Klik hier voor meer informatie .
Als je met een oprecht geloof leeft, weet je diep van binnen al wat goed voor je is en wat minder goed voor je is.
Dus, om botweg te antwoorden: nee, je mag in de islam niet op de mond kussen voor het huwelijk. Zelfs geen snelle kus, zelfs niet om het uit te proberen, zelfs niet als je binnenkort wilt trouwen.
Maar dit is geen veroordeling, noch een vonnis. Het is een kader, een maatstaf, een herinnering aan wat het betekent om lief te hebben met respect en verantwoordelijkheid.
Liefde wordt in de islam niet onderdrukt, maar gereguleerd. Je wordt niet gevraagd om niets te voelen. Je wordt simpelweg uitgenodigd om te wachten op het juiste moment om je liefde volledig te uiten. En dat moment is na het huwelijk.
Heb ondertussen lief met je hart, met je woorden, met je intentie. Laat de kussen maar voor later. Geloof ons, ze zullen er alleen maar beter van worden.